معنی گل وران - جستجوی لغت در جدول جو

گل وران

لغت نامه دهخدا

وه وران

(پسرانه)

بهوران، آنکه دارای روح و روان نیکوست

فرهنگ نامهای ایرانی

گل جهان

(دخترانه)

گل جهان، بهترین و زیباترین گل در جهان

فرهنگ نامهای ایرانی

دل گران

ملول، آزرده، رنجیده، دل تنگ

فرهنگ فارسی عمید

گلباران

عمل ریختن و افشاندن گل بر سر کسی یا چیزی
گلباران کردن: گل افشاندن بر سر کسی یا چیزی، گل ریختن، گل پاشیدن

فرهنگ فارسی عمید

گل کردن

گل درآوردن، گل دادن درخت یا بوتۀ گل، ظاهر شدن، نمودار گشتن، جلوه کردن

فرهنگ فارسی عمید

گله چران

چرانندۀ گله، کسی که گله را به چرا ببرد، شبان، چوپان

فرهنگ فارسی عمید

گلپورکان

(گُ تَ)

نام محلی کنار راه خواش و جالق میان امامزاده بابا و گداربربخانه واقع در 196500گزی خواش. ظاهراً این نام مصحف گل پولگان یا برعکس است

لغت نامه دهخدا

گل چکان

(گُ چَ)

نوعی از مصنوعات آتشبازان. (برهان) (فرهنگ رشیدی). نوعی از آتشبازی است. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

گل چراغ

(گُ لِ چِ)

قسمت بالای فتیلۀ چراغ پس از سوختن. رجوع به گل چراغ گرفتن شود

لغت نامه دهخدا

گلخواران

(گُ)

دهی است از دهستان نرم آب بخش دودانگۀ شهرستان ساری واقع در 8هزارگزی جنوب خاوری سعیدآباد، سر راه سعیدآباد به بالاده. هوای آن سرد و دارای 75 تن سکنه است. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و برنج و شغل اهالی زراعت و راه آن مالرو است. برنج در کنار رودخانه زراعت میشود و عموماً زمستان برای تأمین معاش حدود جلگۀمازندران میروند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)

لغت نامه دهخدا

گلچهران

(گُ)

دهی است از دهستان برده بره بخش اشترنیان شهرستان بروجرد، واقع در 4هزارگزی جنوب اشترنیان، کنار راه مالرو مل میان به اشترنیان. هوای آن معتدل و دارای 561 تن سکنه است. آب آن از رودخانه و قنات و محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

گل میان

(گُ)

از قرای بلوک ایرج است. (جغرافیای غرب ایران ص 109)

لغت نامه دهخدا

گلیاران

(گَ)

دهی است از دهستان کنگاور بخش کنگاور شهرستان کرمانشاهان که در 11000گزی شمال خاوری کنگاور و 2000گزی خاور راه شوسۀ کرمانشاه به همدان واقع شده است. هوای آن معتدل و سکنه اش 130 تن است. آب آنجا از قنات تأمین میشود. محصول آن غلات دیمی و آبی و صیفی و مختصر انگور و شغل اهالی زراعت و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

گله چران

(چَ بِ فُ)

چرانندۀ گله. چوپان. شبان. و رجوع به گله شود

لغت نامه دهخدا

گل میران

(گُ شَ)

دهی است از دهستان زیرکوه بخش قاین شهرستان بیرجند واقع در 174هزارگزی جنوب خاوری قاین. هوای آن گرم و دارای 19 تن سکنه است. آب آن از قنات و محصول آن غلات است. شغل اهالی زراعت و مالداری و صنایع دستی آنان قالیچه بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

گل باران

(گُ)

گلریزان. گل پاشان. و رجوع به گل باران کردن شود

لغت نامه دهخدا

گل مغان

(گُ مُ)

دهی است از دهستان کلخوران بخش مرکزی شهرستان اردبیل واقع در 4هزارگزی جنوب اردبیل و 2هزارگزی راه شوسۀ خیاو و اردبیل. هوای آن معتدل و دارای 10 تن سکنه است. آب آن از رود و محصول آن غلات و حبوبات است. شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

گل ماوران

(گُ مَ حَ)

دهی است از دهستان دشت بیل بخش اشنویۀ شهرستان ارومیه واقع در 22هزارگزی شمال خاوری اشنویه، سر راه ارابه رو آقبلاغ به ارومیه. هوای آن سرد و دارای 370 تن سکنه است. آب آن از چشمه و نهر آقبلاغ و محصول آن غلات است. شغل اهالی زراعت و گله داری و صنایع دستی آنان جاجیم بافی است. راه ارابه رو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

گل چوان

(گُ)

دهی است از دهستان سراجو بخش مرکزی شهرستان مراغه، واقع در 27هزارگزی شمال خاوری مراغه و 22500گزی شمال خاوری راه ارابه رو مراغه به قره آغاج. هوای آن معتدل و دارای 256 تن سکنه است. آب آن از چشمه سارها و محصول آن غلات، کرچک و نخود است. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

گل کردن

(سِ کَ دَ)

عجین کردن آب را با خاک. آمیخته کردن خاک و آب:
خاک وجود ما را از آب باده گل کن
ویران سرای دل را گاه عمارت آمد.
حافظ.
، کنایه از آلوده کردن. (آنندراج) :
در جنب رحمتش چه نماید گناه خلق
یک مشت خاک گل نکند آب بحر را.
هادی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

گل شراب

(گُ لِ شَ)

از تیره گل یخها است که درختهای زینتی با گلهای معطرند. (گیاه شناسی گل گلاب ص 201) ، کنایه از سرخی و یا عرق که از خوردن شراب بر روی پدید آید. (آنندراج) :
خوش آن مستی که از رخسار زیبایت نقاب افتد
بجای پرده بر روی تو گلهای شراب افتد.
خواجه آصفی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

دل گران

(دِ گِ)

ملول. دلتنگ. (آنندراج). ناراضی. رنجیده. آزرده. (ناظم الاطباء). در تداول عامه آنرا دل ناگران گویند. (یادداشت مرحوم دهخدا). بی میل. (از فرهنگ عوام) :
بتر زین برف و راه سخت آنست
که آن مه روی بر من دل گران است.
(ویس و رامین).
نگارا تا تو برمن دل گرانی
به چشم من سبک شد زندگانی
همیشه دل گران باشی به بیداد
گران باشد همیشه سنگ و فولاد.
(ویس و رامین).
دید کز جای برنخاستمش
تیره بنشست و دل گران برخاست.
خاقانی.
بی رخت باده نکردیم به جام
دل گران شیشه ز محفل برخاست.
میرمعصوم (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

کلخوران

(کَ)

یکی از دهستانهای بخش حومه شهرستان اردبیل است. از شمال به بخش نمین و از جنوب به دهستان کورائیم و از خاور به دهستان هیر، و بخش نمین و از باختر به دهستان مشکین خاوری محدود است. این دهستان از 61 آبادی بزرگ و کوچک تشکیل شده و سکنۀ آن در حدود 40450 نفر است. روستاهای مهم آن عبارتنداز: کلخوران (مرکز دهستان) ، صومعه، کرجان، میرفی، سامیان، آغچه کند، نیار، انزاب. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4). و رجوع به کلخواران شود
دهی از دهستانهای هیر است که در بخش مرکزی شهرستان اردبیل واقع است و480 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

گل ورن

(گُ رَ / رِ)

دهی است از دهستان چهاراویماق بخش قره آغاج شهرستان مراغه واقع در 8500گزی شمال خاوری قره آغاج و 27هزارگزی جنوب راه شوسۀ مراغه به میانه. هوای آن معتدل و دارای 271 تن سکنه است. آب آن از چشمه سار و محصول آن غلات، نخود و زردآلو است. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی آنان جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

گو چران

آنکه گاوان را بچرا برد گاوبان

فرهنگ لغت هوشیار

گل شراب

گل می بوی از گیاهان

فرهنگ لغت هوشیار

گل فشان

گل ریز گل پاش گل فشاننده: چون تو درخت دلستان تازه بهار و گل فشان حیف بود که سایه ای بر سرما نگستری. (سعدی)، افشاندن گلها در جشنها مخصوصا ایام نوروز: خونی ز زخم خار پرو بال بلبلان در پای گلبن است گلفشان داغها. (سنجر کاشی)، نوعی آتشبازی گلریز گلریز آتشباز، سرخ چهره: کاشکی برجان شیرین دسترس بودی مرا تا زشادی کردمی بر گلفشانان جان فشان. (معزی)، بیماری سرخک

فرهنگ لغت هوشیار

گل کردن

گل ساختن ایجاد گل کردن، خمیر ساختن سرشتن: خاک وجود ما را از آب دیده گل کن ویران سرای دل را گاه عمارت آمد. (حافظ)، آلوده کردن: در جنب رحمتش چه نماید گناه خلق یک مشت خاک گل نکند آب بحر را. (هادی)

فرهنگ لغت هوشیار